Özlem.

Soba çıtırdar, kestaneler patlar, patatesler küle gömülür, nineler masal anlatır, bir komşuluk, bir komşuluk maazallah neredeyse koyun koyuna yaşayacaktı bütün mahalle…

Ahkâm.

Değerlerimizi kaybettik, ne büyüğe saygı kaldı ne küçüğe sevgi, otobüste uyur gibi yapıyor reziller ve aşk da bitti zaten, çatır çatır boşanıyorlar senesi geçmeden.

Gerçek-ler.

Geçmiş özlemiyle yanıp tutuşanlar(*), kendilerini iyi tasarlamayı beceremedikleri için bugünlerinden memnun olmayanlardır; her odada soba yanmaz, kestaneler eşit paylaştırılmazdı. Patatesler küllü ve yanık, ninelerin masalları pek uyduruk olurdu. Bulmacaların tamamı ezberlenmiş olduğu halde durmadan tekrarlanıp aklımızın sınanması ayrı bir rezalet. Misal, çarşıdan aldım bir tane eve geldim bin tane. Cevabı nar. Sıradaki, küçücük fıçıcık içi dolu turşucuk var, bu mudur Allah aşkına?

“Benden laf çıkmaz” yalanıyla başlayan dedikodulardan ibaret olan komşuluk müessesesi ise evden eve gidip gelen tabaklardaki lezzetler açısından, ehh, derecesinde iyiydi. Sıkıysa çıktığınız çocukla el ele tutuşsaydınız ya, yedi düvel duyardı bir anda…

Değerlerin kaybolmasına gelince: Kuşaktan kuşağa aktarılan bir sözdür, inanmayınız. Bizden öncekiler kaybetmeseydi bizde –sizde kaybetmezdik/diniz. Sayılmayı hak eden büyüğün sayıldığından, çımkır çımkır bağırıp anne babasını maymun gibi oynatmayı erken öğrenmiş küçüklerin hiç bir şart altında sevilmeyeceğinden emin olabilirsiniz.

Büyük ya da küçük, akıllı olana kimsenin bir şey dediği yok ve sebebiniz mühim ya da acil değilse iş, okul saatlerinde lütfen evinizde olun orta yaşın üst sınırındakiler. Toplu taşıma araçlarında, gözünüzü gençlerin gözlerine dikip onları uyuma numarası yapmaya mecbur etmeyin. Gençler gelecek yorgunu.

Gerçek yaşlılara yer veriliyor içiniz rahat olsun ama altın gününden dönerken ille de yan yana oturup, un kurabiyesi ile tava böreğini çarpıştırmak isteyenler kusura bakmasın… Evlilik konusuna hiç girmeyelim zira siz zararlı çıkarsınız: Öğretmediniz! Oğullarınıza kurban, kızlarınıza hayran olmasaydınız işler bu derece çığırından çıkmazdı. Ne erkek evin direği ne de yuvayı dişi kuş yapıyor: Direkle kuşun işbirliği yapması şart! Sonuç malumunuz, boşanmalara dudak bükeceğinize kendinize esaslı bir yaşama sebebi edininiz.

Savunma.

Söylediniz göstermediniz, buyurdunuz öğretmediniz, kitaplardan, kelimelerden korktunuz; hak, hukuk, eşitlik, özgürlük, eleştiri ve özeleştiri düşmanıydınız. Varsa yoksa vatana millete faydalı olmak… Azıcık karşı çıkınca, sus terbiyesiz, deyip terlik fırlattınız, yetmedi, babamıza söylemekle tehdit ettiniz.

Hepimiz/niz kendimize/nize göre örnekleri çoğaltıp bahaneleri arttırabiliriz ama “Bir kütüphaneye üye olmak” aklınızdan bile geçmediği gibi kitap okursak anarşik oluruz sandınız. Sizi kitap okurken görseydik iyiydi ya, neyse…

Biz de bilmiyorduk, diyecekseniz orda durun, demeyin. İşte şimdi bizde bilmiyorsak “biz” i neden beğenmiyorsunuz?

Büyük kandırdınız; öpecek, öpülecek kurbağalar beton yığınlarının altında kaldı, hiç birimiz prens ya da prenses olamadık. Rapunzel’in kulesinden düştük kafa göz paramparça. İnatla aşk arıyoruz ve ne yazık ki yok. Yetmemiş gibi sabah akşam sahil kasabasına gitme hayalleri kuruyorsunuz. İyi, öyle olsun biz de her fırsatta mahsus selam eder ellerinizden öperiz.

 (*)Nostalji bambaşka şeydir; dudak büküp çık, çık, çık yapmayınız, konu bir yazı dizisi olmaya çok müsait ama belki yani becerebilirsem.

 Şükran Gençoğlu Artan
13.11.2017
Deli Kadının Dedikleri