YAZI EVİ BLOG

Öykülerde hiçbir şey “birdenbire” olmaz Gerçek hayatta da olmadığı gibi… Yağmur birdenbire yağmaz. Canavar kayanın arkasından birdenbire fırlamaz. Kimse size birdenbire tokat atmaz. Birdenbire ağlamaya başlamaz kadın. Karakter “birdenbire” yere fırlatmaz vazoyu. Okuyucu onun... Devamını Oku →

Onunla tanıştığımda yaşım çok küçüktü. Sanırım insan, hayata bir arayışla doğuyor. Benim bu hayattaki temalarımdan en önemlisi; kendini ifade etmekti. Çocuk zihinimle bile anlamaya ve anlamlandırmaya hep meraklı oldum. ” Bu neden böyle? ” sorusu, hep hayatım... Devamını Oku →

Aslında yazımın konusu çocuk kitabı yazmanın beş tane olmazsa olmazıydı. Ama ben, çocuk kitabı yazmak için; bir yazarın, sıra dışı nedenleri olduğuna hep çok inandım. Bilgisayarın başına oturur oturmaz da bu nedenler, zihnimde uçuşmaya başladı. Bir çocuk kitabı yazmak içi... Devamını Oku →

Kadının olduğu yerde daima büyü Vardır. Ntozake Shange Cadı dendiğinde aklınıza ilk ne gelir? Benim çocukluğumda bu sorunun cevabı, Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler Masalı’ndaki Pamuk Prenses’in güzelliğini kıskanan üvey anne olan kraliçenin, onu öldürmek için dönüştüğü “ Kötü... Devamını Oku →

TEZER ÖZLÜ Türk edebiyatının gamlı prensesi olarak anılırdı. Ancak hayatı hiç de prenses gibi geçmemiştir. Bunu da tüm kitaplarında görürüz. Hayatı irdeleyen, araştıran, kalıplara karşı olan kendine münhasır bir yazardı Tezer Özlü. Yazarı şu satırlarından tanıyabiliriz: N... Devamını Oku →

Onunla tanıştığımda yaşım çok küçüktü. Sanırım insan, hayata bir arayışla doğuyor. Benim bu hayattaki temalarımdan en önemlisi; kendini ifade etmekti. Çocuk zihinimle bile anlamaya ve anlamlandırmaya hep meraklı oldum. ” Bu neden böyle? ” sorusu, hep hayatım... Devamını Oku →

Yazmaya zamanı olmadığını söyleyenler! Yapmak istediği herhangi bir şeyi yapmaya zaman bulamayanlar! Sizlere sesleniyorum. Bu yazıyı okuduğunuzda iki şeyden biri olacak. Birincisi ve büyük ihtimal gerçeğin öyle olmadığını görecek veya düşünmeye başlayacaksınız ya da yazmay... Devamını Oku →

İnsan yaratıcılık sayesinde gelişmiştir. En geniş anlamıyla ‘yaratıcılık’, yeni ve farklı bir şeyler yaparak bir yarar ortaya çıkarmaktır. Bu yarar sizin için pekala estetik bir haz da olabilir, yaratıcı sürecin kendiliğinden getirdiği neşe ve cesaret hissi de. Yaratıcılık zihnin... Devamını Oku →

Bir Kısa Film Çözümlemesi 1933 yılında Paris’te doğan ünlü yönetmen Roman Polanski’nin çocukluğu İkinci Dünya Savaşı’nın zorlu günlerine denk gelmektedir. Kaynaklar annesinin Auschwitz’de öldüğünü yazıyor. Küçük Polanski değişik ailelerin yanında yaşıyor ve on dört yaşındayken... Devamını Oku →

Yıllar yıllar evvel, dört yaşımı tüketip de okumayı sökünce, ”baksanıza Gizem bir şeyler mırıldanıyor, yazsanıza şunları” diyen anneannemin talimatıyla, aşık gibi, cinlere karışmış gibi, öteki alemde dolaşır gibi sayıkladığım şeyleri yazan teyzelerim yerine ben yazar... Devamını Oku →

Yazmak boşa harcanan zaman mıdır? Sınavlarla başarının ölçüldüğü, süreç değil sonuç üzerine kurulmuş bir eğitim sisteminin içinde yaratıcı yazarlık boşa harcanan bir zaman olarak algılanıyor. Bugün her hangi bir öğretmene “en çok neye ihtiyacın var?” diye sorsanız, büyük b... Devamını Oku →

Çok yoğunum… Çok meşgulüm… Zaman hiçbir şeye yetmiyor… Günümüzün karmaşık ve hızlı tempolu dünyası içinde yukarıdaki cümlelerin oluşturduğu duygular yüksek bir stres düzeyi ve sonucunda da maalesef düşük üretkenliğe yol açan bir yaşam biçimi haline geldi ve bizler meşgul olma... Devamını Oku →

Okumak büyük keyif. Yazarla aranıza kimseler girmeden muhabbet etmek, hatta bazen yazarı da bir kenarı koyup metin zemininden zıplayarak olmadık hayallere dalmak büyük mutluluk. Haz veren farklı türde okumalar da var elbette. Kendi içine bakmak için okumak, karakterleri bir... Devamını Oku →

Yazmak insanın içine yaptığı bir yolculuktur. Bazen de dışına. Eski Yazıevi’nde içindeki tek penceresinin apartman boşluğuna baktığı küçücük bir sigara odası vardı. Oda sigara içmek için yapılmamıştı elbet.  Biz onu kullanım amacımıza uygun olarak öyle adlandırıyorduk. Ana konusu... Devamını Oku →

Yazdınız bitti, sıra yayınlatmakta. İşin belki de en korkutucu anı işte bu. Çünkü sizin yazdıklarınıza bir başkası onay verecek, yayınlanabilir diyerek sizi, kitabı olan bir yazar mertebesine ulaştıracak. Ya da tam tersi gerçekleşecek ve siz bir daha yazmamak üzere (en azından... Devamını Oku →

Kayıp Nesil ve Hemingway’in Paris’i Spot: Bu bir Paris yazısıdır ve korkmayın, şunları İÇERMEZ: Louvre Müzesi, Notre Dame Katedrali, Eyfel Kulesi, Versay Sarayı, Dorsay Müzesi, Disneyland, Sacre Coeur Kilisesi, Moulin Rouje, Şanzelize… Yeni ülkeleri keşfetme aşkı daima içimizde... Devamını Oku →

Çocuk edebiyatına dair bir şey üretmek istediğinizde, kendiliğinizde açılan kapılardan sızan ışığı takip etmeniz gerektiğini bilmelisiniz.   Çocuğa bir kitap ya da bir hikaye yolu ile değerken, önceliğimiz ona bir şeyler öğretmek değil. Belki de sadece onlardan bir şeyl... Devamını Oku →

Anne baba, sevgili, eş, arkadaş, canımız ciğerimiz çocuklarımız, işyerlerindeki yöneticiler ve nihayet yaşadığımız yerin sosyo-ekonomik koşullarını özgürlüğümüz kısıtlayan nedenler olarak görüp, yakındığımız olmuştur. -Kendi evin olacak şekerim, anne-baba baskısı da bir yere... Devamını Oku →

İyi romanların hepsi üzücü hikâyeleri mi anlatır? Yazar mutlu şeyler yazamaz mı? Yazar yaşadığı çağın meselelerini, dertlerini yazar. Huzurunu kaçıranları, canını acıtanları, kafasından atamadıklarını yazar. Zaten böyle dertleri olan yazarın eseri kendiliğinden bunlardan... Devamını Oku →

Geçen Pazartesi Video Çekim Atölyesinde yine buluştuk. Bu sefer çekim günüydü. Derse gelmeden önceki hafta cep telefonum ve Nikon kameramla ISO ayarları, diyafram ayarları, shutter ayarları yaparak oynadım. Video çekmeye nedense cesaret edemedim. Fotoğraf çektim. Ama ilk defa... Devamını Oku →

Denizle gök aynı renk, gri. Bu suskun manzaraya sahip olmaya seviniyorum ve mutluyum. Yağmura benzemeyen iğne ucu bir şey yağıyor. Evim yüksekte. Görebildiğim çatıların kiremit kırmızısını koyultan, ıslatıp parlatan iğne uçlarının bir araya gelip “su” olmalarına, değiştir... Devamını Oku →

    Müze gezmeyi seven biri olmadım hiç. Belki de bir duvarda öylece asılı duran bir tablonun, bir camın arkasında sıra sıra dizilmiş eski tabakların, bıçakların hikayesini duymadığım içindir. Boş boş gezinip çıktığım çok olmuştur. Hatta bir Kapadokya gezisinde rehber... Devamını Oku →

Hava soğuk. Sıkıldım, dışarı çıkmak istiyorum; vapura binip uzak uzak gidemesem de uzaktan da olsa rıhtıma bir göz atmak, fırınların akının, karasının, komşusunun önünden geçip kokularını içime çekmek, genç kalabalıkları görmek, Kadıköy’de yaşıyor olmanın dayanılmaz hoşluğunu... Devamını Oku →

Düş yakamdan, dedim. Düş yakamdan ve beni rahat bırak, diyerek konuşmaya devam edebilir, işe yaramadığını hissedersem yalvarır gerekirse dövüşebilirdim. Oralı bile olmadı. Tembellikten söz ediyorum. İstersem dünyayı yerinden oynatacak –pardon bu çok iddialı oldu, canım ne isterse... Devamını Oku →

Siyah dik yakalı kazağımı ararken annemin gelinliğini buldum. Saf ipek ve öpücük yakalı. Öpücük yaka; boynun başlangıç yerinden göğüslere doğru genişleyen yuvarlak boşluğun, göğüs çatalına ufak bir çalım attıktan sonra iki yaka ucunun yani çemberin başlangıç ve bitiş yerinin... Devamını Oku →

Pişmanlık Bizim zamanımızda böyle miydi, diye başlayıp geçmişi yad etmekten mutlu olanları kırmak istemezdim. Çocukluğunuzun şu meşhur bayramlarını, rugan pabuçları, lunaparkı, sayın macuncuyu ve iyice katlanıp içine bir lira sıkıştırılmış bez mendilleri küçümsemeyi ise... Devamını Oku →

Yazmak iyi bir hikaye anlatmaktır. Konuşarak anlatmaktan farklıdır. Belki de öncelikle ‘iyi’ bir hikayenin ne olduğunu konuşmamız gerekir. Ondan sonra onu kağıt üzerinde nasıl yaratabileceğimizi konuşuruz. ‘İyi’ bir hikaye okuması kolay, okuru içine hemen alabilen, dikkatini... Devamını Oku →

14 Temmuz 2013, Gambiya, Brikama Bu hava şaka mı? Saat sabahın sekizi ve hava otuz beş derece! Hadi otuz beş derece oldun, yüzde seksen nem de ne oluyor? Söylediklerine göre, yağmur mevsimi başında nem böyle yüksek oluyormuş. Bulutlar öylesine kocaman, öylesine yere yakın ki,... Devamını Oku →

  Özlem. Soba çıtırdar, kestaneler patlar, patatesler küle gömülür, nineler masal anlatır, bir komşuluk, bir komşuluk maazallah neredeyse koyun koyuna yaşayacaktı bütün mahalle… Ahkâm. Değerlerimizi kaybettik, ne büyüğe saygı kaldı ne küçüğe sevgi, otobüste uyur gibi yapıyor... Devamını Oku →

Herkesin bir hikayesi olduğuna ve bu hikayelerin mucizevi bir sihire sahip olduğuna inananırım. Ergenlik sürecimde, gerçek dünyayı oldukça zor kabullenen bir çocuk oldum. Hayattan mucizeler ve sihir beklemek, beni sadece “bekleyen” konumuna getirmişti. Bu arada sürekli yazıyor... Devamını Oku →

Yine başladı. Bir yerlerde içime bir tohum atıldı ve ben yine ruhumu ne sarstı bilmiyorum. Bir mağaza önünde mendil satan sakallı, iki büklüm bir adam vardı; yanından geçtim. Yanından geçerken büküldüm. Acıdım mı ona? Bu nasıl bir alçakgönüllülük kılığı altında koca bir kibirdir!... Devamını Oku →

Geçen gün tanıştığım birisi bana; “Bu kadar çok yazar yetiştirmek doğru mu?” diye sordu. “Neredeyse okuyandan çok yazar var” diye ekledi. Bu söylediği bana iki sebeple çok yersiz geldi. “Biz, yazan yetiştiriyoruz” dedim. Yazma ihtiyacı hisseden... Devamını Oku →

“Stelyanos Hrisopulos o zamanlar çocuktu daha; dokuz yaşındaydı. Adalılardandı; denizin kuşattığı insanlardan, mavisevda çekenlerden. Babası açık denizlere uzak seferler yapan uzun gemilerin birinde çalışırdı. (Oysa onu hep geminin kaptanı diye bildi.) Bu uzun gemiler (geziler)... Devamını Oku →

Günlerce en uygun ölçüde olanı arayıp satın aldığım beyaz, seramik taklidi plastik saksının içine kaktüsler, sukulentler ekip, diplerine allı yeşilli cicozlar koyup “evim güzel evim” i modaya uydurunca pek memnun oldum. Malum, insanoğlu beynin her türlü alametinin bölgesini... Devamını Oku →

Bazen hayatta kalmak için yazarız, bazen fırtınalı dönemlerde kontrolü geri almak için, bazen hatırlamak, bazen geçiş dönemlerindeki mutlak kayıplarla baş etmek için yazarız. Bazen de sadece yazarız. “Kelimeler anlamsızlaştığında fotograflara dönerim. İmgeler yeters... Devamını Oku →

Yazarken her zaman önce kendimiz için yazmalıyız. Zevk aldığımız için, yazarken o dünyanın içinde kaybolup gittiğimiz için yazmalıyız. Kafamızı kağıdımızdan kaldırdığımızda akşamın geldiğine şaşırdığımız için yazmalıyız…ancak öğle yemeğinde yazabiliyorsak, göz açıp kapanana kadar... Devamını Oku →

Yazamıyorum. Çok sık duyuyorum bu lafı. Hem yayınlanmış ve cebinde bir kaç kitabı olanlardan hem de yeni başlayanlardan. Yazar Tıkanıklığı diye birşey yok diyenlere de inanmakta zorluk çekiyorum. Bazen o anlatmak istediklerimiz çıkmıyor işte! Bunu aşmanın yolu her zaman vardır ve... Devamını Oku →

Üşüdüm. İnatla dışarda oturmaya devam ettim. Kısa boylu elektrikli sobanın üzerindeki metal şemsiye, ısının bana ulaşmasını engelliyor. Hastalanabilirim. Şehrin alışkın olduğum bu bölümünü seyredip keyifli bir sabah yaratmaya çalışıyorum. Evimin sokağına caddelik eden asfa... Devamını Oku →

N yaptığımdan emin değilim. Ben zaten emin olmadan başlarım yazmaya. Bir ara istedim: Ne istediğimi bilerek, dokuyarak, bir sonraki hamleyi görerek yazayım dedim. Her seferinde berbat bir satranç oyuncusu oldum. Tavlayı da bilmem. Üstelik sevmem de. Birileri oynarken izlemeyi d... Devamını Oku →

Geçen hafta karakter yaratırken Maslow’nun ihtiyaç hiyerarşisini nasıl kullanabileceğinizden bahsetmiştik. Bu hafta karakterlerin kişiliklerinden bahsedeceğiz, çünkü ihtiyaç hiyerarşisine uygun yazmaya çalışırken aynı zamanda da karakterin kişilik özelliklerinde de istikrarlı... Devamını Oku →

Tarih yazanlar ve tarihi yazanlar var. Dünyaya gücümüz yetmezse, en iyi kendimizi bildiğimizi bilirsek kendi dünyamızı yazmakla başlayabilir miyiz? Her konuda ve her zaman çok soru var. Yazmakla –tarih yazmakla ilgili sorunun yanıtını aramaya kendi tarihimizden başlayabiliri... Devamını Oku →

Anlatıcı meselesi üzerine o kadar çok konuşuluyor ve yazılıyor ki anlaşılan bunun pek de doğrusu yanlışı yok. Ben kurallardan çok yazının akmasına, okuru içinde tutabilmesine, mantık hatalarıyla okuru koparmamasına ve okurken rahatsız etmemesine daha çok önem veriyorum. Ancak... Devamını Oku →

Hikayenizi Bulmak Derler ki bir roman, bir öykü, bir senaryo ya da bir metin aslında dizginlenmiş bir hikayedir. İnsanlar hikayelerle büyür, hikayelerle yaşar. Doğduğumuz andan beri hikayeler vardır hayatımızda. Babaannemiz, yaşadığımız bir şehir, ilk aşkım... Devamını Oku →

Kağıtla kalem, kitapla okur, okurla yazar, yazarla sanat, sanatla hayat –hayatımız dediğimiz bütünlükte savruluyoruz. Yazmak ve okumak eyleminin sanat için olanı elimizden alınsa, denize inen o çok ağaçlı dar-uzun sokağın adı yine “Mor salkım sokak” olur muydu? Bir hay... Devamını Oku →

İnsan yazmaya niyet ettiğinde aslında epey bir yol katetmiş sayılır bana kalırsa, çünkü o niyet belki de yolun yarısıdır ve çeşitli sebeplerle onu görmezlikten gelerek yıllar geçirenlerimiz bile var. “Yazmak istiyorum.” dediğiniz an, bu isteğinizin gerçek bir istek ... Devamını Oku →

Ne zordur “Neden yazıyorsunuz?” sorusuna yanıt vermek. Sanki yazmak insanın elinde olan, karar vererek yaptığı bir şeymiş gibi sorulur bu soru. Yazanların boş bakışlarıyla karşılanır. Biz, yazanlar bu soruya farklı farklı yanıtlar veririz: “anlatacaklarım var” veya “seviyorum”... Devamını Oku →

“Nobel ödüllü bir çok kişi, yenilikçi, girişimci kişiler, ressamlar ve sanatçılarla, mutlu çocukların, mutlu çiftlerin, mutlu ailelerin en büyük ortak özelliği nedir? Oyunu sevmeleri ve hayatları boyunca oyun oynamaya devam etmeleridir.” – Stuart Brown, Oyun Enstitüsü Çok... Devamını Oku →

Soru bu: Yazabilmek için n yapmak gerekir? Cevap aslında gayet basit: Sen kendini besle, yazı senden kendiliğinden gelir. Yazına bir ritm oluşturmaya çalışma: Zihnin hangi sorunla meşgulse, ruhun kendi müziğini akıtacak. Bunun çok romantik göründüğünü biliyorum ama uğraşmalar,... Devamını Oku →

Yazmaya başlamak dünyanın en zor işi. Nefret ederim. Kaleme uzanmak ya da bilgisayar başına geçmek yerine ‘parande at’ deseler kesinlikle çalışır, öğrenir, atarım. Üstelik beden eğitiminde hep çok kötüydüm. Yazmaya başlayana kadar her şey gözüme batar. ‘Şu ka... Devamını Oku →

Sağ ayağım iki elimin arasında, yere bastırıyorum. Dizim bükük. Sol bacağım arkaya uzanıyor. Rahatsızım. Karnımdaki tüm yağlar toplanmış, göğüslerimle iş birliğine girmiş, aşağıya akmama engel oluyorlar. Kalçamda bir çekilme hissediyorum. Dengem bozuluyor. Düzeltiyorum, yine... Devamını Oku →