YAZI EVİ BLOG

Okumak büyük keyif. Yazarla aranıza kimseler girmeden muhabbet etmek, hatta bazen yazarı da bir kenarı koyup metin zemininden zıplayarak olmadık hayallere dalmak büyük mutluluk. Haz veren farklı türde okumalar da var elbette. Kendi içine bakmak için okumak, karakterleri bir... Devamını Oku →

Yazmak insanın içine yaptığı bir yolculuktur. Bazen de dışına. Eski Yazıevi’nde içindeki tek penceresinin apartman boşluğuna baktığı küçücük bir sigara odası vardı. Oda sigara içmek için yapılmamıştı elbet.  Biz onu kullanım amacımıza uygun olarak öyle adlandırıyorduk. Ana konusu... Devamını Oku →

Yazdınız bitti, sıra yayınlatmakta. İşin belki de en korkutucu anı işte bu. Çünkü sizin yazdıklarınıza bir başkası onay verecek, yayınlanabilir diyerek sizi, kitabı olan bir yazar mertebesine ulaştıracak. Ya da tam tersi gerçekleşecek ve siz bir daha yazmamak üzere (en azından... Devamını Oku →

Kayıp Nesil ve Hemingway’in Paris’i Spot: Bu bir Paris yazısıdır ve korkmayın, şunları İÇERMEZ: Louvre Müzesi, Notre Dame Katedrali, Eyfel Kulesi, Versay Sarayı, Dorsay Müzesi, Disneyland, Sacre Coeur Kilisesi, Moulin Rouje, Şanzelize… Yeni ülkeleri keşfetme aşkı daima içimizde... Devamını Oku →

Çocuk edebiyatına dair bir şey üretmek istediğinizde, kendiliğinizde açılan kapılardan sızan ışığı takip etmeniz gerektiğini bilmelisiniz.   Çocuğa bir kitap ya da bir hikaye yolu ile değerken, önceliğimiz ona bir şeyler öğretmek değil. Belki de sadece onlardan bir şeyl... Devamını Oku →

Anne baba, sevgili, eş, arkadaş, canımız ciğerimiz çocuklarımız, işyerlerindeki yöneticiler ve nihayet yaşadığımız yerin sosyo-ekonomik koşullarını özgürlüğümüz kısıtlayan nedenler olarak görüp, yakındığımız olmuştur. -Kendi evin olacak şekerim, anne-baba baskısı da bir yere... Devamını Oku →

İyi romanların hepsi üzücü hikâyeleri mi anlatır? Yazar mutlu şeyler yazamaz mı? Yazar yaşadığı çağın meselelerini, dertlerini yazar. Huzurunu kaçıranları, canını acıtanları, kafasından atamadıklarını yazar. Zaten böyle dertleri olan yazarın eseri kendiliğinden bunlardan... Devamını Oku →

Geçen Pazartesi Video Çekim Atölyesinde yine buluştuk. Bu sefer çekim günüydü. Derse gelmeden önceki hafta cep telefonum ve Nikon kameramla ISO ayarları, diyafram ayarları, shutter ayarları yaparak oynadım. Video çekmeye nedense cesaret edemedim. Fotoğraf çektim. Ama ilk defa... Devamını Oku →

Denizle gök aynı renk, gri. Bu suskun manzaraya sahip olmaya seviniyorum ve mutluyum. Yağmura benzemeyen iğne ucu bir şey yağıyor. Evim yüksekte. Görebildiğim çatıların kiremit kırmızısını koyultan, ıslatıp parlatan iğne uçlarının bir araya gelip “su” olmalarına, değiştir... Devamını Oku →

    Müze gezmeyi seven biri olmadım hiç. Belki de bir duvarda öylece asılı duran bir tablonun, bir camın arkasında sıra sıra dizilmiş eski tabakların, bıçakların hikayesini duymadığım içindir. Boş boş gezinip çıktığım çok olmuştur. Hatta bir Kapadokya gezisinde rehber... Devamını Oku →

Hava soğuk. Sıkıldım, dışarı çıkmak istiyorum; vapura binip uzak uzak gidemesem de uzaktan da olsa rıhtıma bir göz atmak, fırınların akının, karasının, komşusunun önünden geçip kokularını içime çekmek, genç kalabalıkları görmek, Kadıköy’de yaşıyor olmanın dayanılmaz hoşluğunu... Devamını Oku →

Düş yakamdan, dedim. Düş yakamdan ve beni rahat bırak, diyerek konuşmaya devam edebilir, işe yaramadığını hissedersem yalvarır gerekirse dövüşebilirdim. Oralı bile olmadı. Tembellikten söz ediyorum. İstersem dünyayı yerinden oynatacak –pardon bu çok iddialı oldu, canım ne isterse... Devamını Oku →

Siyah dik yakalı kazağımı ararken annemin gelinliğini buldum. Saf ipek ve öpücük yakalı. Öpücük yaka; boynun başlangıç yerinden göğüslere doğru genişleyen yuvarlak boşluğun, göğüs çatalına ufak bir çalım attıktan sonra iki yaka ucunun yani çemberin başlangıç ve bitiş yerinin... Devamını Oku →

Pişmanlık Bizim zamanımızda böyle miydi, diye başlayıp geçmişi yad etmekten mutlu olanları kırmak istemezdim. Çocukluğunuzun şu meşhur bayramlarını, rugan pabuçları, lunaparkı, sayın macuncuyu ve iyice katlanıp içine bir lira sıkıştırılmış bez mendilleri küçümsemeyi ise... Devamını Oku →

Yazmak iyi bir hikaye anlatmaktır. Konuşarak anlatmaktan farklıdır. Belki de öncelikle ‘iyi’ bir hikayenin ne olduğunu konuşmamız gerekir. Ondan sonra onu kağıt üzerinde nasıl yaratabileceğimizi konuşuruz. ‘İyi’ bir hikaye okuması kolay, okuru içine hemen alabilen, dikkatini... Devamını Oku →

14 Temmuz 2013, Gambiya, Brikama Bu hava şaka mı? Saat sabahın sekizi ve hava otuz beş derece! Hadi otuz beş derece oldun, yüzde seksen nem de ne oluyor? Söylediklerine göre, yağmur mevsimi başında nem böyle yüksek oluyormuş. Bulutlar öylesine kocaman, öylesine yere yakın ki,... Devamını Oku →

  Özlem. Soba çıtırdar, kestaneler patlar, patatesler küle gömülür, nineler masal anlatır, bir komşuluk, bir komşuluk maazallah neredeyse koyun koyuna yaşayacaktı bütün mahalle… Ahkâm. Değerlerimizi kaybettik, ne büyüğe saygı kaldı ne küçüğe sevgi, otobüste uyur gibi yapıyor... Devamını Oku →

Herkesin bir hikayesi olduğuna ve bu hikayelerin mucizevi bir sihire sahip olduğuna inananırım. Ergenlik sürecimde, gerçek dünyayı oldukça zor kabullenen bir çocuk oldum. Hayattan mucizeler ve sihir beklemek, beni sadece “bekleyen” konumuna getirmişti. Bu arada sürekli yazıyor... Devamını Oku →

Yine başladı. Bir yerlerde içime bir tohum atıldı ve ben yine ruhumu ne sarstı bilmiyorum. Bir mağaza önünde mendil satan sakallı, iki büklüm bir adam vardı; yanından geçtim. Yanından geçerken büküldüm. Acıdım mı ona? Bu nasıl bir alçakgönüllülük kılığı altında koca bir kibirdir!... Devamını Oku →

Geçen gün tanıştığım birisi bana; “Bu kadar çok yazar yetiştirmek doğru mu?” diye sordu. “Neredeyse okuyandan çok yazar var” diye ekledi. Bu söylediği bana iki sebeple çok yersiz geldi. “Biz, yazan yetiştiriyoruz” dedim. Yazma ihtiyacı hisseden... Devamını Oku →

“Stelyanos Hrisopulos o zamanlar çocuktu daha; dokuz yaşındaydı. Adalılardandı; denizin kuşattığı insanlardan, mavisevda çekenlerden. Babası açık denizlere uzak seferler yapan uzun gemilerin birinde çalışırdı. (Oysa onu hep geminin kaptanı diye bildi.) Bu uzun gemiler (geziler)... Devamını Oku →

Günlerce en uygun ölçüde olanı arayıp satın aldığım beyaz, seramik taklidi plastik saksının içine kaktüsler, sukulentler ekip, diplerine allı yeşilli cicozlar koyup “evim güzel evim” i modaya uydurunca pek memnun oldum. Malum, insanoğlu beynin her türlü alametinin bölgesini... Devamını Oku →

Bazen hayatta kalmak için yazarız, bazen fırtınalı dönemlerde kontrolü geri almak için, bazen hatırlamak, bazen geçiş dönemlerindeki mutlak kayıplarla baş etmek için yazarız. Bazen de sadece yazarız. “Kelimeler anlamsızlaştığında fotograflara dönerim. İmgeler yeters... Devamını Oku →

Yazarken her zaman önce kendimiz için yazmalıyız. Zevk aldığımız için, yazarken o dünyanın içinde kaybolup gittiğimiz için yazmalıyız. Kafamızı kağıdımızdan kaldırdığımızda akşamın geldiğine şaşırdığımız için yazmalıyız…ancak öğle yemeğinde yazabiliyorsak, göz açıp kapanana kadar... Devamını Oku →

Yazamıyorum. Çok sık duyuyorum bu lafı. Hem yayınlanmış ve cebinde bir kaç kitabı olanlardan hem de yeni başlayanlardan. Yazar Tıkanıklığı diye birşey yok diyenlere de inanmakta zorluk çekiyorum. Bazen o anlatmak istediklerimiz çıkmıyor işte! Bunu aşmanın yolu her zaman vardır ve... Devamını Oku →

Üşüdüm. İnatla dışarda oturmaya devam ettim. Kısa boylu elektrikli sobanın üzerindeki metal şemsiye, ısının bana ulaşmasını engelliyor. Hastalanabilirim. Şehrin alışkın olduğum bu bölümünü seyredip keyifli bir sabah yaratmaya çalışıyorum. Evimin sokağına caddelik eden asfa... Devamını Oku →

N yaptığımdan emin değilim. Ben zaten emin olmadan başlarım yazmaya. Bir ara istedim: Ne istediğimi bilerek, dokuyarak, bir sonraki hamleyi görerek yazayım dedim. Her seferinde berbat bir satranç oyuncusu oldum. Tavlayı da bilmem. Üstelik sevmem de. Birileri oynarken izlemeyi d... Devamını Oku →

Geçen hafta karakter yaratırken Maslow’nun ihtiyaç hiyerarşisini nasıl kullanabileceğinizden bahsetmiştik. Bu hafta karakterlerin kişiliklerinden bahsedeceğiz, çünkü ihtiyaç hiyerarşisine uygun yazmaya çalışırken aynı zamanda da karakterin kişilik özelliklerinde de istikrarlı... Devamını Oku →

Tarih yazanlar ve tarihi yazanlar var. Dünyaya gücümüz yetmezse, en iyi kendimizi bildiğimizi bilirsek kendi dünyamızı yazmakla başlayabilir miyiz? Her konuda ve her zaman çok soru var. Yazmakla –tarih yazmakla ilgili sorunun yanıtını aramaya kendi tarihimizden başlayabiliri... Devamını Oku →

Anlatıcı meselesi üzerine o kadar çok konuşuluyor ve yazılıyor ki anlaşılan bunun pek de doğrusu yanlışı yok. Ben kurallardan çok yazının akmasına, okuru içinde tutabilmesine, mantık hatalarıyla okuru koparmamasına ve okurken rahatsız etmemesine daha çok önem veriyorum. Ancak... Devamını Oku →

Hikayenizi Bulmak Derler ki bir roman, bir öykü, bir senaryo ya da bir metin aslında dizginlenmiş bir hikayedir. İnsanlar hikayelerle büyür, hikayelerle yaşar. Doğduğumuz andan beri hikayeler vardır hayatımızda. Babaannemiz, yaşadığımız bir şehir, ilk aşkım... Devamını Oku →

Kağıtla kalem, kitapla okur, okurla yazar, yazarla sanat, sanatla hayat –hayatımız dediğimiz bütünlükte savruluyoruz. Yazmak ve okumak eyleminin sanat için olanı elimizden alınsa, denize inen o çok ağaçlı dar-uzun sokağın adı yine “Mor salkım sokak” olur muydu? Bir hay... Devamını Oku →

İnsan yazmaya niyet ettiğinde aslında epey bir yol katetmiş sayılır bana kalırsa, çünkü o niyet belki de yolun yarısıdır ve çeşitli sebeplerle onu görmezlikten gelerek yıllar geçirenlerimiz bile var. “Yazmak istiyorum.” dediğiniz an, bu isteğinizin gerçek bir istek ... Devamını Oku →

Ne zordur “Neden yazıyorsunuz?” sorusuna yanıt vermek. Sanki yazmak insanın elinde olan, karar vererek yaptığı bir şeymiş gibi sorulur bu soru. Yazanların boş bakışlarıyla karşılanır. Biz, yazanlar bu soruya farklı farklı yanıtlar veririz: “anlatacaklarım var” veya “seviyorum”... Devamını Oku →

“Nobel ödüllü bir çok kişi, yenilikçi, girişimci kişiler, ressamlar ve sanatçılarla, mutlu çocukların, mutlu çiftlerin, mutlu ailelerin en büyük ortak özelliği nedir? Oyunu sevmeleri ve hayatları boyunca oyun oynamaya devam etmeleridir.” – Stuart Brown, Oyun Enstitüsü Çok... Devamını Oku →

Soru bu: Yazabilmek için n yapmak gerekir? Cevap aslında gayet basit: Sen kendini besle, yazı senden kendiliğinden gelir. Yazına bir ritm oluşturmaya çalışma: Zihnin hangi sorunla meşgulse, ruhun kendi müziğini akıtacak. Bunun çok romantik göründüğünü biliyorum ama uğraşmalar,... Devamını Oku →

Yazmaya başlamak dünyanın en zor işi. Nefret ederim. Kaleme uzanmak ya da bilgisayar başına geçmek yerine ‘parande at’ deseler kesinlikle çalışır, öğrenir, atarım. Üstelik beden eğitiminde hep çok kötüydüm. Yazmaya başlayana kadar her şey gözüme batar. ‘Şu ka... Devamını Oku →

Sağ ayağım iki elimin arasında, yere bastırıyorum. Dizim bükük. Sol bacağım arkaya uzanıyor. Rahatsızım. Karnımdaki tüm yağlar toplanmış, göğüslerimle iş birliğine girmiş, aşağıya akmama engel oluyorlar. Kalçamda bir çekilme hissediyorum. Dengem bozuluyor. Düzeltiyorum, yine... Devamını Oku →

“Kaderiniz karar anlarında şekillenir” – Anthony Robbins “Bir işletmecinin en önemli özelliği karar vermesidir” dedi işletme hocamız bundan çok uzun yıllar önce ve bu cümleyi bütün bir dönem boyunca o kadar sık tekrarladı ki.. Final dönemi geldiğinde hepimize sı... Devamını Oku →

Yazarken daha farklı, daha özel birşeyler sunmak, bir fark yaratmak zorunluluğu hissediyoruz. Daha önce anlatılmamış birşeyi anlatırsak, yazılmamış birşeyleri yazarsak değerli olacağımızı düşünüyoruz ve ‘edebiyat’ dünyası da bize bunu dayatıyor. Üniversiteden Yaratıcı Yazarlı... Devamını Oku →

İlk dikkatimi çeken adamın eli oluyor. Yüzünü bedenini görmediğim bu adamın yaşını anlamaya çalıştığımı fark ediyorum. Neden yaşını bilmem gerekiyor? Bana yaşlı ya da genç olması neyi anlatacak? Umutlarını mı? Vazgeçmişliğini mi? Bilgelik ya da saflık mı? Soruları şimdili... Devamını Oku →

Anne Tyler’ın “Accidental Tourist” romanı sık sık atölyede referans olarak kullandığım bir romandır. Türkçeye çevirisi yapılmadı. Altyazılı olarak filmi çıktı Türkiye’de; Kazara Turist. Adını çok seviyorum bu kitabın. Turist olmayı istemeyen ama olmak durumunda kalmışlığ... Devamını Oku →

1.1.2017 Günlerdir yağan yağmur,kar…Ve kanlı bir akşamın ardından yılın ilk günü… Yağmursuz, karsız, güneşli ama karanlık bir sabah… Aşırı üzüldüğümde ve duygularımla baş edemediğimde zihnim adeta kendini korumaya alır ve her şey normalmiş gibi davranmaya başlarım, yine öyle... Devamını Oku →

2011’de ilk romanını yazan yazar Simon Van Booy, TEDx için yaptığı bir konuşmada roman yazmak için dört adımdan bahsediyor. Bu konuşmanın bir özetini sizlerle paylaşmak istedim. Neden roman yazarız: Burada Van Booy yazarların amaçlarını ikiye ayırıyor. Bazılarımızın ün için,... Devamını Oku →

Çocukken dünyadan kaçmak, başka gerçekliklerin içinde kaybolmak istediğim zaman bir kitap alır, ranzanın alt katına yerleşirdim. Orası beni kimsenin kolay kolay göremediği, beş kardeş yattığımız odada kendime ait olabilecek tek alandı. İçine dünyanın sızmadığı yegane yerdi. E... Devamını Oku →

Yazarlık Akademisi Derneği (YAZAK) ile Acemi Edebiyat Dergisinin birlikte düzenlediği dördüncü Öykü Yarışması başvuru kabul etmeye başlamıştır. Bu yıl 4. cü düzenlenecek olan öykü yarışmasının şartları aşağıdadır: Yarışmaya son katılım tarihi 20 Ocak 2017 Cuma günü mesai... Devamını Oku →

Gizem Pınar Karaboğa Geçenlerde Ekin Köker hocanın verdiği Yazıya Giriş dersine girdim. Katılımcıların hepsinin kendine has sesi, dili vardı. Özellikle içlerinden biri dikkatimi çekti: Onun yazıları da diğerlerininki kadar ışıklıydı ama ışığın geliş açısı farklıydı. Daha eğikti.... Devamını Oku →

(örnek olarak yazmış olduğum hikâye finali dışında; şahsım tarafından birebir yaşanmıştır) Füsun Çetinel Karakterine bir sorun yarat. Sonra da bırak yaratıcı olup çözsün… İşte sana hikâye… Hava ayaz mı ayaz! İstanbul’un karını soğuğunu yaşayan bilir. İnsanın kemikleri takırda... Devamını Oku →

Bugün şirketlerin iç iletişiminde en çok yararlandığı yollardan biri olan dergi, çalışanlar üzerinde aidiyet hissini arttırıyor ve ortak bir dil oluşmasını sağlıyor. Ayrıca markaya sektörde prestij kazandırıyor. Behice Özden Gerek tüketiciler nezdinde vitrin oluşturmada gerekse... Devamını Oku →

Sanal gerçeklik okumada saklı! Arzu Savaş Beynimizin sağ ve sol lop olarak iki kısma ayrıldığı; sağ lopun hayal gücü ile beslenen yaratıcı taraf olduğu, sol lopun mantıklı, düzenli kısım olduğu kanıtlanmış bir gerçektir. Başka bir gerçekte yaklaşık 1350 gr.lık ağırlığı il... Devamını Oku →